www.sapkotaom.blogspot.com

अभावको भोको भन्दा
रहरको भोको छ आधुनिकता,
अवस्थाको विवशता भन्दा
आधुनिकतासँग विवश छ अवस्था !
मौलिकता विहीन आधुनितकताभित्र
मौलाइहरेछ नूतन सभ्यता
मान्छेभित्र कुमान्छे जस्तै
सभ्यताभित्र झाँगिदैछ असभ्यता
आधुनिकताभित्र भित्रभित्रै गाँजिदैछन्
नैराश्यपूर्ण नूतन नग्नसभ्यताहरू
आधुनिकताको रमाइलो हाटबजारमा
चल्वलाइरहेछन् यौवनका फौबन्जारहरू !
चरम आधुनिकताको आदिम संस्करणमा
मोडल र सुपरमोडलको बजारको भेलमा
बिक्दैछन् यौवनका रहरलाग्दा कोपिलाहरू
नाङ्गिदैछन् समाजका प्रतिष्ठा र लज्जाहरू
लज्जित छन् शालिन सभ्यताका धरोहरहरू
ढल्दैछन् धमिरो लागेका धरहराहरू जस्तै
गल्दैछन् धपधपी जलेका मैनहरू जस्तै
सँस्कार र सौभ्य सभ्यताका परिस्कारहरू
नाङ्गा शरीर नाचेका अँध्यारा शहरहरूमा
खुसी छन् मान्छे आधुनिकताको रमझममा !
लज्जित छैनन् किञ्चित
उन्नत अवयवका मौलिक मालिकह‍रू
मादक मौनता बोकेका ती सुन्दरताहरू
मान्छे हैन वस्त्रविहीन हुन्छन् ढुङ्गाहरू
ढुङ्गा जस्तै हुनुमा खुसी छन्
यौवनका फौबन्जारहरू !
सौन्दर्यको नयाँ अर्थ
जीउँदा मान्छेको नग्नता
नग्नताको पर्याय बन्दैछ सौन्दर्य
नव यौवनाहरूको नग्न भीडमा
लज्जित छन् ती परिधानहरू
शरीर ढाक्ने गुन्यु, चोली र फरियाहरू
नग्नतामा खुसी छन् यौवनका फौबन्जारहरू !
सुन्दरता नग्नतामा हैन सौम्यतामा हुन्छ
सुन्दरता प्रदर्शनमा हैन पहिरनमा हुन्छ
तर नग्नतामा खुसी छन् यौवनका फौबन्जारहरू !

From:Dainikee.com

नेपाली मूलका सबै आसामीले गाउँछ गीत नेपाली, ज्योतिको पंख उचाली बोलको गीत सुनेका छन् भन्ने छैन । तर, यो भारतीय भूमिमा गोर्खाली पुर्खाले प्राणप्रतिष्ठा गरेको रहनसहन अनि जीवनशैली मेची पश्चिममा भन्दा बढी झल्कने गरेको छ । ७ कक्षामाथिका छात्राहरू विद्यालयको घोषित नियम अनुसार नै सारी-चोलोमा सजिएका देखिन्छन् । विद्यालयबाहिरका छोरीबुहारी पनि सारी-चोलोकै स्नेही छन् । ढाका टोपीबिनाको पुरुष शिर गोचर हुन मुस्किलै छ । औपचारकि कार्यक्रममा जाँदा त कम्मरमा खुकुरी भिरेर दौरा-सुरुवालमै ठाँटिदा रहेछन्, आसामी नेपालीहरू ।
त्यसो त उत्तरपूर्वी भारतको यस भेगमा दसैँ-तिहार मात्र होइन, भानु, कटुवालजयन्ती जस्ता अवसरमा पनि जुरुक्कै उठ्ने गरेको छ, गोर्खाली समुदाय । नेपालबाट आएका कुनै पनि अतिथिलाई सत्कार गर्न उत्तिकै मरमिेट्छन्, उनीहरू । अवसर जुनसुकै होस्, उनीहरू 'हाम्रो नेपालबाट आउनुभएको पाहुना ...!' भन्दै आफ्नोपन दर्शाउन थालिहाल्छन् । असमको विशाल क्षेत्रमा गौपालन, चिया, सुपारी र धान खेतीमा अल्भिmएका करबि २५ लाख गोर्खालीले आफ्नो उद्गमभूमिले नै बिर्सेको वा जानी-जानी लत्याएको संस्कृतिलाई कति ताजा बनाएर राखेका छन् भने उनीहरूलाई सलाम नभनी रहन सकेन यो मनले ।

1]
one sardarji enterd in to a shop and asked.......
sardarji=hello man what is the rate of that telivision....
seller=i will not sell the telivision to you....
sardarji=why..?
seller=no more question plz...
then sardarji left the shop and he chaged his dress and cut his hair...and all which make him differece..and agqain he enterd in to the shop....
sardarji=hello can i know the rate of that tv..?
seller=i know ur sardarji........you came again...huh..?
sardarji=plz tell me why r u not selling the tv to me...?
seller=sardarjee that is not a tv that is a monitor....

2]
sardarjeee had to buy a 500 pages of blank A4 paper.
just guess what he did?
sardarjee used his brain and went to the photocopy shop bought 1 page and he photocopied that paper 499 times.

3]
sardarji and doctor talking together
doctor:congratulation, your wife have give birth to a baby
sardarji:don't talk loudly, my wife will hear. iwant to give her a surprise.
hahahahahhahahhahhahahhah

4]
Q: How do you keep s sardarji busy for hours?
A: Give him a piece of paper with "Please turn over" written on both sid

उनको हात समाएर खोला किनार हिड्नुको मजा क्या मज्जा !

पानीले निथ्रुक्क हुदै भिजेर उनीसँग हिड्नुको मजा क्या मज्जा !

उनको सारीको सर्को तान्दै हिड्नुको मजा क्या मज्जा !

उनलाइ पानीमा लडाएर बोकेर हिड्नुको मजा क्या मज्जा !

पानीमा डुबेकी उनलाइ किनारामा निकालेर सास दिदाको मजा क्या मज्जा !

उनको पछ्यौरीकॊ मुठो माडेर पानी निचर्नुको मजा क्या मज्जा !

उनको भिजेको हातले मेरो गाला मसार्दाको मजा क्या मज्जा !

उनलाइ बोकेर खोला तार्नुको मजा क्या मज्जा !
उनलाइ बोकेर खोला तार्नुको मजा क्या मज्जा ! ! !

ठूला ठूला महल दिनेछौं भन्नेहरु
आज तिनै ठूला ठूला महलका मालिक भएछन्

भष्ट्राचार सामन्तवाद र्निमुल गर्छु भन्नेहरु
आज तिनै भष्ट्राचारी र सामन्ती भएकाछन्

देश र जनताका लागि मर्छु भन्नेहरु
आज तिनै जनता पो मार्न भएछन्

ठूला ठूला सपना र आश्वसान बाटनेहरु
आज आफ्नै सपना र आकांक्षा पुर्ति गर्न भएछन्

शहिदको महिमा र गुनगान गाउनेहरु
आज तिनीहरुको मार्गदर्शन कुलचिने भएछन्

जनता जनता सङ्गर्घ सङ्गर्घ भन्नेहरु
आज नातावाद विलासीपनमा रमने भएछन्

देश जनता परिवर्तन क्रान्ति गर्छु भन्नेहरु
आज आफ्नै बचाउ पो गर्न भएछन्

ठूला ठूला महल दिनेछौं भन्नेहरु
आज तिनै ठूला ठूला महलका मालिक भएछन्

Baneshwor is one of the most busiest and crowded area of the Kathmandu
Valley. When you go to Baneshwor in the evening time you can feel the energy in the atmosphere. You can find all sorts of people out there- People from Mechi to Mahakali, people from Himalayas to people from terrai, peoples possessing Mercedes to a disable beggar who does not even have two square meals a day to eat and a set of clothes to cover his body. You can also find a hawker shouting on top of his voice to sell his goods; to a lousy shopkeeper listening to music and waiting for the customer to come. You can also smell the aroma of the Bar-b-quee from a "Sekuwa corner" which like an lasso ties you by your neck and pulls you toward it. You can also find a 5 year old kid arguing with his unwilling mother to buy him some toys to a housewife vigorously bargaining with a vegetable seller to reduce the price of the vegetables by one rupee.

It seemed as if the whole crowd was in a great hurry and had got some mission to accomplish. For the housewife, her ultimate mission was to reduce price of the vegetable by one rupee. And for the 5 year old kid his ultimate aim was to persuade his mom to by him a toy. And for the people of the sekuwa corner, their aim was to attract some costumers to have their sekuwa. Similarly every one in the crowd had some thing running in their head and had some mission to accomplish.

But on the other hand you can also find another group of people – People like me, people who have come to Baneshwor just to enjoy, have fun or just to stroll and stretch their legs. There in Baneshwor you can also find few senior citizens keenly observing the happening around them and an expression of unsatisfaction is written large on their face towards the present world and towards the younger generation. You can also find group of people in front of a "PAN SHOP" trying to socialize with each other and talking about political issues. You can also find a group of junkies at their junction discussing about the latest gang war in which they were involved. And so on, all of them on their own.

These are the regular happening of the Baneshwor area. And this evening was also similar to other usual evening of the Baneshwor. The atmosphere was full of energy. Though the area was every crowded and noisy, but I enjoyed it a lot. The sound produced by the engine of the vehicles, the horns blown by the vehicles and the shouting of the hawkers in a combination sounded like a heavy metal song and I felt like I was in the wood stock•. Every thing was going fine. But suddenly this rhythm was broken. "BOOM" a loud sound was heard. Every body started to run and screams of the people could be heard, "Bomb-Bomb" people started to shout. I also ran along with the crowd. Then again, I heard some people shouting "Do not run, Do not- run; it's not a bomb, it was just a balloon". Every body stopped running and started to laugh at themselves though their eyes were still filled with fear and terror. Within few minutes everything again came back to normal but a sense of insecurity was prevailing in the atmosphere.

After that incident my head became heavy and many questions started to echo in my brain. I asked to myself- What is responsible for creating such kind of insecurity in the hearts of the people? Are we being deprived of our right to live in peace? Till when we have to run after the rumors? With all these questions in my head, I went back to my home.


written by:Bipashwi Nath Uprety (2003/4)

canteen ko puri tarkari ani veg. mo:mo
KG's beautiful eyes (:P)
bus times with the bestest people of the college. hamro jasto ramailo bus arko thiyena.( thanks for reminding me anita didi)
paying absoulutley no attention throughout Pushaman Amatya's class
being shit-scared in RK's class
goofing around in Physics practical classes
that winter concert in grade 11
laughing like crazy in DG"s class
KG's SATIRICAL jokes that no one would ever understand


also i remember no matter what topic GS was teaching, it used to sound like the same bloody thing, magnetic field, etc etc haha

GR le dilasha gayepachi malai tension pareko
tulika ko questioning in every single class

and now, i am listing a few thingas you guys have metioned in the wall, etc:

JibNath sir le bonding ko example
Puspaman Amatya's "chai' or "bhanera bhanda
KG ko saahitya
singing and dancing in class 12
SKK's brilliant maths class
the day GR wore makeup ( apparently!cant belive i missed it )
Johnny lever's funny funny english ( does anyone else remember the story about babylon?)

source:Alisha Adhikari

(Om Hindi and Sanskrit: ॐ) is a mystical or sacred syllable in the Hindu, Jain, and Buddhist religions. It can also be said as Pranav. It is placed at the beginning of most Hindu texts as a sacred exclamation to be uttered at the beginning and end of a reading of the Vedas or previously to any prayer or mantra and also is said in the beginning of any puja (religious ritual).

Meaning
Om is the universal name of the Lord.The sound emerging from the vocal chords starts from the base of the throat as "A". With the coming together of the lips, "U" is formed and when the lips are closed, all sounds end in "M".The three letters symbolize the three states (waking, dream and deep sleep), the three deities (Brahma, Vishnu and Shiva), the three Vedas (Rig, Yajur and Sama) the three worlds (Bhuh, Bhuvah, Suvah) etc. The Lord is all these and beyond.The formless, attributeless Lord (Brahman) is represented by the silence between two Om Chants. Om is also called pranava that means, "that (symbol or sound) by which the Lord is praised". The entire essence of the Vedas is enshrined in the word Om. It is said that the Lord started creating the world after chanting Om and atha. Hence its sound is considered to create an auspicious beginning for any task that we undertake.


Origin, name and written symbols:
The Sanskrit name for the syllable is praṇava, from a root nu "to shout, sound, praise", verbal pra-nu- being attested as "to make a humming or droning sound" in the Brahmanas, and taking the specific meaning of "to utter the syllable om" in the Chandogya Upanishad and the Shrauta Sutras.It is also believed that after a very long time of meditation the Purusha Sukta revealed the word om as being the truth.

२०६५ मंसिर २२ गते आइतबार का दिन काठमाडौँ विश्वविद्यालय धुलिखेल मा अध्ययनरत विद्यार्थीहरु व्दारा “मानवअधिकार विश्वव्यापी घोषणापत्र,१९४८ डिसेम्बर १० (Universal Declaration for Human Right) जारी भएको ६०औँ वर्ष को सन्दर्भमा काठमाडौँ विश्वविद्यालय एम्नेस्टि इन्टरनेसनल युथ नेटवर्क (Kathmandu University Amnesty International Youth Network) ले
Youth in Activism
“Human Rights and Role of Youth”
Talk Programme (अन्तरकृया र विचार गोष्ठी)
नामक कार्यक्रम गरेको थियो ।
कार्यक्रम मा तिन सय भन्दा बढि विश्वविद्यालयमा अध्ययनरत युवा विद्यार्थीहरुको सहभागिता रहेको थियो । कार्यक्रम तिन बजे सुरु भएर साँझ साँढे पाँच बजे सकिएको थियो । कार्यक्रम मा काठमाडौँ विश्वविद्यालय का विद्यार्थीले निर्माण गरेको “उजेली” नामक महिला हिंसा र यातना मा आधारित आधा घन्टाको वृतचित्र समेत प्रदर्शन गरिएको थियो ।
कार्यक्रम को सभापतित्व काठमाडौँ विश्वविद्यालय एम्नेस्टि इन्टरनेसनल युथ नेटवर्क का संयोजक ओमप्रकाश सापकोटा ले गर्नु भएको थियो । कार्यक्रममा प्रमुख अतिथि काठमाडौँ विश्वविद्यालयका परीक्षा नियन्त्रक प्राध्यापक डाक्टर पुष्पराज अधिकारी, तथा अतिथि मानवअधिकारवादी नेता कृष्ण पहाडिले “अब बन्ने नयाँ सविंधानमा सम्पुर्ण नेपालीहरुको न्याय, शान्ति र भयरहित सभ्य समाजको परिकल्पना गर्दै निर्वाद रुपमा बाँच्न पाउने नैसर्गिक अधिकार को ग्यारेन्टि हुनुपर्ने” मा जोड दिनुभएको थियो ।
एम्नेस्टि ईन्टरनेसनल अन्तराष्ट्रिय सचिवालय सदस्य एलेन्डा फोस्ट (Yolanda Foster) ले महिला हिंसा र यातना का विरुद्ध सबैलाई सचेत रहन आग्रह गर्दै, अब बन्ने नयाँ सविंधान मा महिला अधिकार को पुर्ण ग्यारेन्टि गराउन सम्पुर्ण महिला सभासद र सबै नेपाली महिलाहरुलाई आह्‍वान गर्नु भयो । त्यस्तै एम्नेस्टि नेपाल सेक्सन का डाइरेक्टर रामेश्वर नेपाल ले “मानवअधिकार मा युवाहरु को अभियान र सहभागिता को बारेमा प्रष्ट पार्नु भएको थियो” ।

“मैले फेसबुकमाफत नै भएपनि केयु (काठमाण्डौ विश्वविद्यालय)का यी तीन भाइलाइ समेत खबर गरेको थिएँ' आफ्नो अनौपचारिक सम्बोधनका क्रममा आत्मविश्वासका साथ विज्ञान तथा प्रविधी मन्त्री गणेश शाहले थपे 'कृषि क्रान्ति हाम्रो पालाको अभ्यास थियो भने यी (हामीलाइ इंगित गर्दै) युवाहरुको पालो आइटि (इनफरमेशन एण्ड टेक्नोलोजी) क्रान्तिको हो र यीनीहरुले गर्न सक्छन पनि ।'

हाल सञ्चालनमा आउन नसकेको आइटी पार्कमा सरोकारवालाहरुसँग छलफल र भलाकुसारी गर्ने आफ्नो चाहानालाइ पुरा गर्न केयु हुदै पार्क पुगेका मन्त्रीले कार्यक्रमको समापानपछि मलाइ धाप मार्दै भने(तिमीलाइ त्यही केयुमै आउदा फोन गरौला भनेको नम्बर नै रहेनछ,जे होस यहाँ आयौ म खुसी छु' सहपाठी ओम प्रकाश सापकोटालाइ औँल्याउदै उनले थपे (यीनको नाम के रे ?'मलाइ ठ्याक्कै भुतपुर्व भारतिय राष्ट्रपति एपिजे अब्दुल कलामको याद आयो,जो सँग केही समय अघि मैले यसै गरी भलाकुसारी गर्ने अवसर पाएको थिएँ । आफ्नै फिल्डका मन्त्री भएर पनि हुनुपर्छ गणेश शाह सँग भेटेर विज्ञान र प्रविधीका विषयमा भलाकुसारी गरिरहदा मलाइ साच्चै बेग्लै महशुस भइरहेको थियो । रमाइलो र खुशीको लहर त त्यतिबेला झन छायो जतिबेला मन्त्री पत्नी उत्तिकै फुर्तिलो हुदै हामी सँग कुरा गर्न रुचाइन् ।'बाबु कुन फ्याकल्टी ?' भन्दै कल्याणीी शाहले मलाइ सोधिरहदा सहपाठी ओपीले उहासँग मेरो तस्विर खिचीसकेका थिए भने अर्का साथी अनिल घिमिरे (आकार) चाही कुन्नी को सँग विवादमा फसिरहेका थिए । हामी कुरा गर्दै आइटी पार्क वरीपरि घुम्न थाल्यौँ ।

मन्त्रालय सचिव उमेश मैनालीसँग कुरा गर्दै गरेका मन्त्री पछाडि फर्किए र भने 'आशिष कता पछाडी यहाँ आउ न ।' उनले मलाइ अँगाल्दै भने (अब आफ्नै विश्वविद्यालयमा एउटा कार्यक्रम राख अनि मलाइ पनि बोलाउ आवश्यक सहयोगको लागि सम्झाउ म व्यवस्था गर्छु ।' मैले 'हुन्छ' भनेँ ।

यसो भनिरहदा मेरो साइडमै बसेका सहपाठी ओम प्रकाश सापकोटा क्यामेरामा फेटो कैद गर्दै थिए । तर मलाइ भने मेरो दिनचर्याको याद आइरहेको थियो ।

'हामी इन्जिनियर बन्दा त यो पार्क बिकसित होला नि ?' हाम्रो विश्वविद्यालयदेखी नजिकै रहेको त्यही आइटीपार्क घुम्न जादा केही समय पहिले साथी शुरेसले 'यसमै जव ट्राइ गर्ने' सपना बुनेका थिए । तर अहिले सम्म जस्ताको त्यस्तै रहेको यो पार्क कहिल्यै सरकारी आँखामा परेन । वर्षौँ देखि प्रतिक्षा गरिएको यो आइटीपार्क असफलताको उदाहरण बनेर बसेको छ ।

अझ भन्नुपर्दा यो पार्क टापुमा बनाइएको दरबार जत्तिकै भएको छ । हुन पनि सोच्ने हो भने प्रश्न उब्जन्छ - अन्य सुविधाहरु विकास नगरी यहाँ कसरी आइटी पार्क सफल हुन्छ र ? स्पष्ट दीर्घकालिन योजनाको अभावकै कारण झण्डै ३७ वर्ष अघि शुरु भएको नेपालको सूचना प्रविधिको यात्राले अपेक्षित गति लिन नसकेको हो । हरेक वर्ष बजेट भाषणमा गरिने इ गभर्नेन्स, इकमर्श जस्ता ठूलठूला प्रतिबद्धताहरु कागजमै सिमित छन् । गतवर्ष राष्टिय योजना आयोगले जारी गरेको तीन वर्ष अन्तरिम योजनामा सम्पूर्णआइटी क्षेत्रका लागि रु ४० करोड मात्रै विनियोजन गरियो ।

यसले रोजगारी र कारोबारका हिसाबले पनि संसारमै सबैभन्दा बढी अवसर र सम्भावना भएको क्षेत्र , सरकारी नीति निर्माताहरुको आँखामा पटक्कै पर्न नसकेको बुझाउँछ । अहिले सम्म नेपालमा जम्मा ७० वटा मात्र टेलिसेन्टर स्थापित छन् । जब कि १० औँ पञ्चवर्षिय योजनामै १५०० केन्द्र स्थापना गर्ने लक्ष्य राखिएको थियो । यता सरकारी कार्यालयहरुलाइ आइटीको सञ्जालमा प्रवेश गराउने घोषणा वर्षौँ अगाडि गरिए पनि एकाध कार्यक्रमहरु बाहेक अन्य कुनै पनि योजनाहरु अगाडि बढेका देखिदैनन् ।

अझै पनि मालपोत,नापीजस्ता सामान्य जनताको पहुँच हुने निकायहरु कागजी 'ढड्डा'मै चलिरहेका छन । त्यसो त नागरिकता पासपोर्ट सवारी साधनको लाइसेन्स वितरणमा पनि सूचनाप्रविद्यिका खासै प्रयोग देखिदैन । भर्खरै 'एक बिद्यार्थी एक ल्यापटप' कार्यक्रमले बजार ततायो र तताइरहेको छ । भएका सम्भाव्यता र अवसरहरुलाइ सदुपयोग गर्न त परै जाओस संसारमै असफल भैसकेका यस्ता महत्वकाक्षी कार्यक्रमहरु लाइ सरकारी स्तरबाटै नेपालमा लागू गर्न खोज्नुलाइ नीतिनिर्माताहरुमा रहेको अदूरदर्शिता झलकाउछ ।

सरकारले त केही गरेन गरेन यहा नीजिक्षेत्रले पनि सम्पूर्णरुपमा सूचनाप्रविधिलाइ अङ्गिकार गर्न सकेको छैन । औपचारिकता निर्वाह गर्नका लागि प्रत्येक वर्ष क्यान इन्फोटेक गर्नमै व्यस्त कम्प्युटर एसोसियसन नेपाल ( क्यान ) को उक्त मेला पनि व्यापार मेलामै सीमित हुन पुगेको छ । यसले सूचनाप्रविधिको प्रयोग,विकास र विस्तारमा न त योगदान नै गर्न सकेको छ, न नीजिक्षेत्रलाइ उत्साहि नै ।

गुणस्तरीय जनशक्ति उत्पादनमा हाम्रो देश त्यति कटीबद्ध देखिदैन । सिक्नको लागि कलेज तथा विश्वविद्यालयहरु सर्वसुलभ नहुँदा ज्ञान हासील गर्न थुप्रै युवाहरु धेरै खर्च गरेर विदेसिन्छन र अवसर मिलेमा स्वदेश फर्कन हिच्किचाउछन् । यसले दक्ष जनशक्तिलाइ नेपालबाट धपाइरहेको छ । सरकार तथा सम्बन्धित निकायहरुले श्रृजनात्मक क्षमता बोकेकाहरुलाइ आफ्नै देशमा अवसर मिलाउनु आजको प्रमुख आवश्यकता र चुनौति पनि हो । इन्टरनेट तथा कम्प्युटर को प्रयोग बढेपनि त्यसको उपयोग शहरमा अनि त्यो पनि सामान्य सर्फिङ,च्याट,इमेल र टाइपमै सीमित छ । यसले आइटीको प्रभावकारीता र यसको माध्यमबाट हाम्रो देशले अपेक्षिित लाभ पाउन नसक्नुको रहस्य तफ संकेत गर्छ ।

सूचनाप्रविधिलाइ हाम्रोदेशमा उच्च मूल्याÍनका साथ अंगाल्ने हो भने जताततैबाट फाइदा देखिन्छ । यसक्षेत्रमा काम गर्न पनि निकै सजिलो हुन्छ । श्रृजनात्मक क्षमता बोकेकाहरुकाले त नयाँ नयाँ 'प्रोग्रामहरु' विकास गर्न सकिन्छ त्यो पनि घरमै बसी बसी । लाखौं रुपयाँ कमाउन घरछाड्नै नपर्ने अवसरलाइ कसले सदुपयोग नगर्ला र ? सूचना तथा प्रविधिको क्षेत्रले धेरै संम्भावना त बोकेको छ तर अपेक्षित गति हात पार्न सकेको छैन । यही भएर पनि हुनुपर्छ आफ्ना दुइ छोरा विदेशमा,एकजना अमेरिका र अर्का रशिया,रहेका बताउने मन्त्री पत्नि कल्याणी शाहलाइ मैले अन्त्यमा सोधेको थिए(के गर्छन ? अनि उनले भनिन एउटाको अमेरिकामा आफ्नै सफ्टवेयर कम्पनी छ र अर्को रसियामा आइटी प्रोफेसर छ । अनि मैले मनमनै सोचेँ तिनीहरुलाइ नेपाल बोलाउन पाए हुने नी भन्न नपाउदै उनी गाडीमा चढिन र म पनि साथीसँग फर्किएँ ।

Suppoted by:
aashis.luitel@gmail.com
sapkotaom@gmail.com